In de afgelopen jaren heeft Napels een soort hypernarratief doorgemaakt, vooral in film en literatuur, wat het reeds rijke beeld verder heeft verrijkt. De stad balanceert altijd tussen pieken en dalen, waardoor het moeilijk is een gemiddelde of een normale Napolitaanse realiteit voor te stellen, als die al bestaat. Wat is de balans van dit seizoen, waarin Napels de meest gefilmde stad van Italië was? Waar zoeken we deze begeerde normaliteit? Misschien moet men naar Vomero gaan, een wijk die bijna als vreemd wordt beschouwd omdat men aanneemt dat het "normaal" is, bewoond door een gemiddelde bourgeoisie, homogeen en vredig. Deze realiteit contrasteert met het uitbundige leven in het historische centrum, dat door vele lagen - architectonisch, historisch en sociaal - wordt gekenmerkt. Toch is er ook daar een alternatieve interpretatie: het centrum, met zijn ondergrondse stad en de kunstmetro, als een voorbeeld van harmonieuze co-existentie tussen oud en modern, en niet slechts als een exotische uitzondering. De odyssee van Bagnoli, dat al dertig jaar wacht op de uitvoering van een van de vele herontwikkelingsprojecten van het industriële gebied, staat tegenover de geavanceerde campussen in de voormalige Cirio in San Giovanni a Teduccio, die een positieve impact op het gebied hebben, net zoals de filmsector met zijn vele producties in de moeilijkste wijken. Een groot succesverhaal is Fanpage, dat zich heeft gevestigd als een zeer innovatieve nieuwsorganisatie en een Napels vertegenwoordigt dat talent aantrekt in plaats van verliest, modellen exporteert en koloniseert in plaats van gekoloniseerd te worden. Ook op bestuurlijk niveau presenteren de "stadstaat" en haar "koninklijke burgemeesters" zich als een politiek laboratorium dat vaak trends op nationaal niveau voorafgaat. Napels blijft verbazen, in goede en slechte zin, zelfs wanneer het alles doet om "normaal" te zijn.
Kosten van €19,90, gratis vanaf €100,00
In de afgelopen jaren heeft Napels een soort hypernarratief doorgemaakt, vooral in film en literatuur, wat het reeds rijke beeld verder heeft verrijkt. De stad balanceert altijd tussen pieken en dalen, waardoor het moeilijk is een gemiddelde of een normale Napolitaanse realiteit voor te stellen, als die al bestaat. Wat is de balans van dit seizoen, waarin Napels de meest gefilmde stad van Italië was? Waar zoeken we deze begeerde normaliteit? Misschien moet men naar Vomero gaan, een wijk die bijna als vreemd wordt beschouwd omdat men aanneemt dat het "normaal" is, bewoond door een gemiddelde bourgeoisie, homogeen en vredig. Deze realiteit contrasteert met het uitbundige leven in het historische centrum, dat door vele lagen - architectonisch, historisch en sociaal - wordt gekenmerkt. Toch is er ook daar een alternatieve interpretatie: het centrum, met zijn ondergrondse stad en de kunstmetro, als een voorbeeld van harmonieuze co-existentie tussen oud en modern, en niet slechts als een exotische uitzondering. De odyssee van Bagnoli, dat al dertig jaar wacht op de uitvoering van een van de vele herontwikkelingsprojecten van het industriële gebied, staat tegenover de geavanceerde campussen in de voormalige Cirio in San Giovanni a Teduccio, die een positieve impact op het gebied hebben, net zoals de filmsector met zijn vele producties in de moeilijkste wijken. Een groot succesverhaal is Fanpage, dat zich heeft gevestigd als een zeer innovatieve nieuwsorganisatie en een Napels vertegenwoordigt dat talent aantrekt in plaats van verliest, modellen exporteert en koloniseert in plaats van gekoloniseerd te worden. Ook op bestuurlijk niveau presenteren de "stadstaat" en haar "koninklijke burgemeesters" zich als een politiek laboratorium dat vaak trends op nationaal niveau voorafgaat. Napels blijft verbazen, in goede en slechte zin, zelfs wanneer het alles doet om "normaal" te zijn.
